شرح نبرد طبیبان با کرونائیان
« خان اول »
** ** **
سپاهی بیامد زما چیـن و چین که بی جان کند خلق ایران زمین
بـهرحمله از دشمن پـرزکیـن هـزاران یـل افتـاد روی زمیـن
زکشتـار مردم نـکردی درنگ چو چنگیزخان و چو تیمور لنگ
نه فتـح و ظفر آمدی درمیـان [ فضیحت نـمودند ایـرانـیان ]
بزودی چنـان تیره شد روزگار که مسعود مـردان بیـامـد بکار
چودیـدند مردان نبود استـوار بـه مینـوی محرز سپردنـد کار
که این شیرزن همچوگردآفرین بکوبـد یلان را بــه روی زمیـن
آماده شدنِ ایرانیان برای جنگ
زایران سپاهی به میدان رسید یـمین و یـسارش نبودی پدید
بقـلب سپــــــــاهان ایـرانـیــــان بشد مستـقر تیـپ مـازنـدران
ستادی به پا شد به فر و جلال که فرماندهش گشت آن پور زال
کـه زالی یلی بـود از سلسله قـرنطینه می خواست او یکسره
که ایـن مـرد دانا زکلِ جهان ندیدی رهی سودمنـد همچو آن
ولی آن مقامی که بٌد رأس کار بـتـرسیـد از گــردش روزگـار
که بحران و قحطی بیاید پدید که پیری چو آنرا به عمرش ندید
که بـدتر زمردن به تخت روان نـبـاشند درخـانـه نـان آوران
بـیفتـاده کـارجهان بـا بدان نبـودی دراین جمع کس از ردان
نـبـودی نـشانی زنـام آوران زایـن جمع بودی مصیبـت عیان
ورود زنان به صحنۀ نبرد
نبـودی دراین جبهه بیکران بـه نیرو چو گردان دوشیزگان
که این دخترانی زایران زمین بـه سر آورند یـاد گرد آفرین
زدانـش زکـوشش زنیرو بکار نیابی چو ایرانیان دراین روزگار
به نزدیک نوروز و آغـاز سال زیـاجوج و مـاجوج دیدم ملال
نباشند جنگی به میدان عیان زپـستو برند تیـغ و تیر و کمان
بـهرحـال آرنـد آنـان ذکـــــــام و تـکرارگردد چـو گیـرد لجام
مصونـی نیـاید ز آنـان بـکار تـو برجسم و جانت تباهی میار
به دنـیا زمـجموع ویـروسیان کدامیـن زدارو شدنـدی نهان ؟
از ایـن کار بـس روزها بگذرد نـیــابـد مـفری زاهـل خـرد
همه خلق نالان و گریان شوند نیـابند غـاری که پنـهان شوند
بـه مـانندِ سایـر نـقاط جهان بـسی رنـج آیـد بـه ایـرانیان
چنـین گفت فـردوسی پاکزاد که رحمت بـر آن تربت پاک باد
دریغ است ایران که ویران شود کنـام پـلنـگان و شیـران شود
بـمیرد یکی ، دیگری می خورد به داد و به بخشش کسی ننگرد
همه پیـش یـزدان نیایش کنیم شب تـیره او را ستـایش کنیم
رهائی نیـابیم سرانـجام از ایـن خوشا یـادِ دوشینِ ایـران زمین
به گیتی چو فردی شود مستمند به دیگر کسان هم رسد بس گزند
تبـه چون شود مـردم ایـن دیار زایـنـجـا نـیــابـند راه فــرار
چو فردی دراینجا شود مستمند
زپـیمان بـگردند و از راستی فـراوان کثـری بینی وکاستی
بـه گیتـی نماند کسی را وفا روان و زبـانها شونـد پـر جفا
همه گنـجها زیر ایوان نـهند بمیرند و ثروت به رندان دهند
بـریزیـد خون از پی خواسته شـود روزگـار کسان کـاسته
به ما بی فا گشت گردان سپهر دژم گشت و از ما و بـبرید مهر
ز راز سپهری کس آگاه نیست نـدانند کین رنـج کوتاه نیست
که زود آیـد آن روز اهریمنی چو گـردون گردان کند دشمنی
ماجرای رواج طب گیاهی و سنتی و حمله کرونائیان
اگرچـه عسل با گل گـاوزبـان بـه سردی وگـرمی شود رهنـمون
که زالو و بادکش دراین روزگار عـزیـزم نـبـاشند درمـان کــار
کـه طب گیـاهی نیـاید بـکار هـاریـسون بود طب ایـن روزگـار
بـه قـم با هجـوم کـرونـائیان شد افلاک غمگین ، زمین پرزخون
زکفن و به دفن دو صد مـردگان نه کافور و پنـبه ، نه مـاندی کتان
و سنگ سفیـد بـا بـهای گران شدی وارد از مـلک یـاجـوجیـان
پس از دفـن امـوات بر زندگان گـرانـی بیـامد چـو آخـر زمـان
اندر معرفی برخی از بزرگان و نیاکان قوم
کنون من به شادی به پایان کار ز رازی بـگویــم زایــل و تبـار
که ایـن قـوم و ایلی زایـرانیان کمر بـسته در جنـگ یا جوجیان
***
«علی» او که دارد زخیبر نشان بـجنگد بـا سیـل مـاجـوجـیان
بـه میدان جـنگ او نـدارد قرار چـو رستـم در جنـگ اسفنـدیار
***
«محمد» بی ترس و تردید و باک سپـهبـد شده در نــبــرد اراک
به جـام جهان بین ، درایـن جدال کنـد رهـنـمون و بـزایــد ملال
***
چـو دارو و درمـان درایـن روزگار چــو اف 5 و جی 3 نــیاید بکار
چه کس دارو و الکل خـوش عیـار فـرستنـد به محـدوده کــارزار
که نـامش بـود مریـم گـل عـذار زمـردان نـیایـد ایـن قـدر کـار
***
به هشتـاد و پنـج سالگی یـک جـوان شده در نــبــرد کـرونــائیـان
«رضا» هست نامش و بس سرکش است بــه روز نبرد آب و هم آتش است
***
چــو خــواهی لقب شان شـود آشکار تو « یان » را زبعد « جمالی» گـذار
« محصول مشترک رضا ، نازی و الهه جمالیان باهمکاری سخاوتمندانۀ حکیم ابوالقاسم فردوسی »
